فیلم فعالیت غیرطبیعی (Paranormal Activity)

این فیلم از این مدل فیلم هاست که آدم شب خوابش نمیبره چون موضوع درمورد روحه که شب ها این زن داخل فیلم رو به وحشتناک ترین کارها اذیت می کنه و می ترسونه. و چیز دیگش اینه که با دوربین دست بازیگر فیلم برداری شده و آدم فکر می کنه واقعیه.

تعداد دی وی دی:۱

زبان: زیرنویس فارسی

ژانر: ترسناک ، هیجانی

کیفیت: عالی

خلاصه فیلم:

یک زوج جوان که به تازگی در منزل جدیدشان سکونت کرده اند ، متوجه تغییرات غیر عادی و مشکوک در جای وسایل خانه و اتفاقات عجیب و غریب دیگر می شوند ، انگار هر شب در نیمه های شب کسی وارد خانه شان می شود و کارهای عجیبی انجام می دهد ، در واقع آنها با روحی شیطانی دست و پنجه نرم می کنند و ...

درباره فیلم:

" فعالیت غیر طبیعی " فیلمی است که به صورت خام ساخته شده، با مقداری زیرکی کمی می ترساند، جز احساس فرهنگ پاپ (عامه) شده و یقینا عنوان بهترین بازاریابی فیلم سال را از آن خود کرده است. نمایش های نیمه شب در شهرک های دانشگاهی و بعد در شهرهای بزرگ، اطلاعات دادن های حداقلی و تبلیغات ویروسی، باعث به وجود آمدن تعریف های شفاهی دیوانه وار و صف های طولانی در گیشه ها شده است. در حال حاضر، برای بهره برداری از این موفقیت، پارامونت دارد به فیلم که توسط اورن پیلای نوشته و کارگردانی شده یک بودجه ناچیز ده هزار دلاری اختصاص می دهد و آن را به شکلی کاملا تجاری پخش می کند. از امروز، می توانید در روز روشن یا وقت شام آن را ببینید. به هرحال، مثل هم نخواهد بود. در اکران نیمه شب که هفته پیش رفته بودم، سرگرم کننده چیز در مورد فیلم، تماشاگران بودند.
یک آقای محترم و چهارشانه در ردیف پشت سر من بود که وقتی یک در مشکوک روی پرده می خواست باز شود، با ناله می گفت: " اوه نه. اوه لامصب نه." بعدش هم جیغ های بسیار زیادی شنیده می شد، مثلا وقتی همان در محکم بسته می شد. خنده هم بود، هم خنده نگرانی و هم خنده شادی. بالاتر از همه این ها، یک حس خوشی همگانی و نیمه پنهان وجود داشت که در تاریخ یک صنف سرگرمی سازی بسیار به ندرت پیش می آید. من به خاطر شغلم رفته بودم و یک دختر نوجوان هم با خودم برده بودم، اما این احساس را داشتم که از خانه دور شده ام و بعد از شیپور خاموشی بیرون آمده ام.
با هیچ یک از استانداردهای یک نقد جدی، نمی توان گفت که " فعالیت غیر طبیعی " فیلم خوبی است. کیفیت صدا و تصویرش افتضاح است. خط داستانی اش کم مایه است و سوراخ های غیر منطقی دارد. بازی ها فقط گاهی اوقات به سطح حداقل استاندارد می رسد. اما فیلم یک هوش ابتکاری و غرور تصویری دارد – هرچه روی پرده اتفاق می افتد، ویدیوی آماتوری واقعی است – که طوری عمل می کند که شما وادار به از جا پریدن و فریاد زدن می کند. وحشت پایداری در کار نیست. احتمالا این داستان ارواحی شما را آشفته نمی کند و رمز و رازهایش باعث نگرانی شما نمی شود. بیشتر شبیه سفر به یک خانه جن زده محلی است، جایی که خون مصنوعی و صدای ضبط شده زوزه باد که قبلا صدها بار دیده و شنیده اید هم می تواند هر لحظه شما را بترساند.
فیلم به شکلی ناگهانی شروع می شود و آن خانه نامعلوم در سن دیه گو را هرگز رها نمی کند. در این خانه است که یک زوج جوان با یک مشکل غیر عادی دست و پنجه نرم می کنند. به نظر می رسد که کیتی (کیتی فدرستون) از یک حضور ماوراالطبیعی آگاهی دارد که باعث آزارش می شود و نامزدش مایکا (مایکا اسلوت) تصمیم گرفته از آن فیلم بگیرد. او بالای اتاق خوابشان یک دوربین کار می گذارد و شروع می کند به شکار کردن چیزهایی که در شب بهم می ریزند.
او و کیتی در طول روز، درباره اینکه چکار کنند با هم مجادله می کنند و دعواهای آنها باعث می شود بعضی از تماشاگران در مورد ارتباطات انسانی نصیحت های جالبی گیر بیاورند. ایراد اصلی و منطقی اینجاست که یا مایکا باید تا حد امکان خود را از این زن غرغروی روانی دور کند، یا کیتی باید این احمق و دوربین کذایی اش را از خانه بیرون بیاندازد. به جای ملاقات حضوری با یک روان درمانگر متخصص زوج ها، آنها فقط به صورت مختصر با یک روان شناس (مارک فردریش) مشورت می کنند، که در واقع کمکی نمی کند جز اینکه با بهانه های واهی کیتی و مایکای بیچاره را در خانه نگه دارد و باعث ساخته شدن این فیلم شود.
بقیه خلاصه فیلم، مسائل حاشیه ای است. اتفاقات عجیب و غریب پی در پی رخ می دهند و آقای پیلای قدری هوشمندی و ابتکار به خرج می دهد و از پیش پا افتاده ترین عوامل قابل تصور، ترس استخراج می کند. شما نه هیولا می بینید، نه خون ریزی زیاد، نه چیزی که غیر قابل پیش بینی باشد، اما با این وجود، به نوعی تاثیرگذار است. چند تا از فیلم های ترسناک از " جادوگر بلر " گرفته تا " خاطرات روزانه مردگان " و " مزرعه شبدر "، از روش وانمود کردن به ویدیو های آماتوری استفاده کرده اند. ولی " فعالیت غیر طبیعی " در این راه شلختگی را از حد گذرانده و تقریبا قانع می شوید که این ویدیویی از یک آدم عجیب و غریب بیچاره است که نامزدش توسط شیطان مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.
در نهایت، میزان تعلیق فیلم به جمعیت سانس آخر شب بستگی دارد. در یک سینمای خلوت، یا در خانه با DVD ، غژغژ های فیلم بیشتر خودنمایی می کند و فقدان منطق روایی و سر وشکل درست تصویری فیلم، با لذت های ناچیز و زودگذرش از بین می رود. بهترین حالت وقتی است که فیلم از ناکجاآباد ظاهر شود، چون در آخر به همان جا می رود.